Kalogiorgi Maria Photography

From across the water, a breeze licks my sweating brow, stirs the rags of the patched sail, and rouses the crew from their improbable slumbers. With the grace of acrobats, the crew prepare the boat for the rising wind. The sail ripples, fills and drags the canoe into life.

I am in a fishing village that lies at the midpoint of the Vezo’s migratory stretch — between Tulear and Mahajanga. I am here to meet the tribe of sea gypsies. The Vezo’s, which literally means the people who fish or struggle with the sea. The trade lives in coastal villages of southwest Madagascar. These nomadic fishermen have spent the last few centuries navigating the lonely beaches and desert islands of Madagascar’s west coast in outrigger canoes. The outrigger canoe “lakana” has become the iconic image of the Vezo tribe who take them offshore and sometimes even very far from their villages of origin during the dry season. Lakanas are constructed from a single tree trunk with a mast, sail and outrigger. The sails are often made with sacks of rice and they become tents for a stop.

These coastal dwellers sought subsistence in the seas, following shoals of fish hundreds of miles as they migrated through the relatively calm waters between Madagascar and mainland Africa. Over generations, the practices of these nautical nomads developed into an identity. And their mastery of the Western waves allowed them to carve out a living in fish and trade.

Λόφοι ξυρισμένοι από τα μελτέμια και τους βοριάδες. Ίχνος δέντρου μόνο αλμυρίκια σε απόκρυφα ακρογιαλιά να ξαποσταίνεις από τον καυτό ήλιο του μεσημεριού για να γευτείς τα φραγκόσυκα. Χρυσαφένια στάχυα χορεύουν στον άνεμο, κάποιοι παλιοί ανεμόμυλοι δίνουν το γεωγραφικό στίγμα του νησιού, γαϊδουράκια να απολαμβάνουν αμέριμνα τη σκιά τους και περίτεχνες ξερολιθιές να προσπαθούν να υποτάξουν το ανυπότακτο έδαφος αυτής της άγονης γωνιάς του Αιγαίου. Παρατηρητήρια από την εποχή του Καποδίστρια στέκουν εκεί κόντρα στον χρόνο που πέρασε, να φυλάνε τα περάσματα από τους πειρατές. Νερά καταγάλανα, όχι καθαρά αλλά διάφανα, σε καλούν να δροσιστείς, να σβήσεις την κάψα του καλοκαιριού, ν’ ακούσεις το κελάρυσμα της σουσουράδας όσο κανείς τον νεκρό πάνω στο κύμα.

Σχοινούσα, Άγονη Γραμμή.

Το καράβι δένει στο λιμάνι και ήδη ξεκινάς να υποψιάζεσαι τα πλακόστρωτα δρομάκια, με σχέδια από ασβέστη, τα φρεσκοασβεστωμένα σπίτια με μπλε παράθυρα, και μια ησυχία που σε κάνει σχεδόν να ψιθυρίζεις. Μικρά μαγαζάκια πωλούν τα απολύτως απαραίτητα. Δυο — τρία ταβερνάκια και μερικά καφέ.

Οι άνθρωποι εδώ δεν θα σε υποδεχτούν σαν τουρίστα αλλά θα σε αντιμετωπίσουν σαν έναν δικό τους άνθρωπο. Θα σου μιλήσουν για την ιστορία του νησιού και θα σε τρατάρουν ότι βγάζει η κουζίνα τους από αγνά και φρεσκότατα υλικά. Φάβα, ντοματίνια και αλάτι μαζεμένο από τους ίδιους.

Ένα μόνο χωριό. Πολλές μικρές, πανέμορφες παραλίες και άλλα τόσα μονοπάτια που σε πιάνουν από το χέρι για να σε ξεναγήσουν σε ομορφιές απάτητες και ονειρικές. Το οδικό δίκτυο σχεδόν ανύπαρκτο. Ο τόπος σε παίρνει από το χέρι και σε καλεί να τον ανακαλύψεις περπατώντας στα μονοπάτια του, άλλωστε η Σχοινούσα είναι από τα νησιά που σε αναγκάζουν να κατεβάσεις ταχύτητα, πρέπει να τη γνωρίσεις, να τη ζήσεις αργά για να την απολαύσεις.

Κυκλάδες. Χωρίς στολίδια.

Inspired by the story of Notis who lost his leg after a car accident, I created a series of photos by following him for a day in the swimming pool during his fitness program. Notis is a member of the Greek national wheelchair basketball team.

This series of photos was created as a trigger for a greater visibility for the Paralympic athletes as they give number of other “fights” with much greater authenticity in a more challenging and greater substance in the world of sports. Under difficult circumstances, athletes often make more effort than some Olympics practitioners, although Paralympic games do not enjoy the same visibility as the Olympic Games, therefore I believe that Paralympics athletes deserve more view.

I am more than happy to announce that part of my photos have chosen by the PH21 Gallery in Budapest to be exhibited in the group exhibition “Stories” which is going to be held from 11^th April to 4^th May. Furthermore one of my photos have been awarded with Honourable mention among 35 photographers.

Η θέση μιας άρνησης. Η παράσταση ξεκινά με ένα όχι. Μια άρνηση. Ένα — όχι και τόσο γνωστό — γράμμα του Σεφέρη, απάντηση στον Κοσμήτορα της Σχολής Τεχνών κι Επιστημών του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, Φράνκλιν Α. Φορντ, όπου αρνείται να αποδεχτεί έναν ετήσιο διορισμό ως καθηγητής της ποιήσεως της έδρας Charles Eliot Norton για το ακαδημαϊκόέτος 1969 – 1970 με μισθό 28.000 δολάρια. Ο Σεφέρης σπεύδεινα δηλώσει με τη στάση του ότι δε θεωρεί την ποίηση μια «ιδιωτική υπόθεση» αλλά ακριβώς το αντίθετο. Μια «δημόσια υπόθεση». Αυτό ακριβώς είναι που μας ενδιαφέρει. Πάνω σ’ αυτή του τη θέση εργαστήκαμε μέσα από τα κείμενά του– ημερολόγια ιδιωτικά και πολιτικά, Δοκιμές, αλληλογραφία αλλά και την ποίησή του. Η παράσταση κρατιέται μακριά από αδικαιολόγητες βιογραφικές περιέργειες. Ενδιαφέρεται όμως, εκεί που το θεωρεί αναγκαίο και απαραίτητο για τα βιώματα που αποτελούν αναφορά αναπόσπαστη από το έργο του. Δραματουργική επεξεργασία/Κείμενο παράστασης : Θοδωρής Γκόνης-​Ελένη Στρούλια Σκηνοθεσία : Θοδωρής Γκόνης Σκηνικά-​κοστούμια : Ελένη Στρούλια Φωτισμοί : Τάσος Παλαιορούτας Μουσική επιμέλεια : Αλέξανδρος ΓκόνηςΒοηθός σκηνοθέτη : Κατερίνα Συμεωνίδου Παίζουν οι ηθοποιοί : Ναταλία Βασιλέκα, Δημήτρης Κοντός, Εύα Οικονόμου-​Βαμβακά, Παύλος Σταυρόπουλος Στην παράσταση συμμετέχει ο χορευτής Δημήτρης Σωτηρίου

Find out more about “The Dreamers” here and enjoy their music here.

I am happy to announce that ten photos of the project “Never Ending Summer” are going to be exhibited to the 4^th Antiparos International Photo Festival. The Antiparos International Photo Festival is probably the smallest international photography festival in the world. It’s been operated on the tiny but beautiful Greek island of Antiparos since 2013 and it had hosted plenty of well-​known professional photographers but also local photographers, with a special focus on young, up-​and-​coming talent. The festival is going to be held from 2 July till 11 July 2016 in the medieval castle of Antiparos.

Find out more @ http ://antiparosphotofestival.com/

“The Never ending summer” was inspired at a glance of a hot summer day of August on the beach. The sweet melancholy that I was feeling while the summer was coming to an end and the desire to stop the time for a while and prolong this period of laziness, I decided to take photos for a month and this book is the result of my project. My never ending summer…

The pub means different things to different people. The perfect pub depends on so many variables. For some, the perfect pub is about low ceilings and wood fires, for others it is the dependable jazz band in the corner.

Even with your eyes closed, you would know for sure that you are entering a pub. The smell of beer, ale and cider spilt on the floor and tables from hundreds of glasses, held in hundreds of hands, night after night, will be here forever.

A typical scene is of a bartender — either a pretty girl or a guy giving you a pint glass, with drops of beer inevitably spilling on the counter. You feel that the glass is wet, cold and heavy in your hand. The place is crowded, so as you turn around with your drink, part of it spills on your fingers, your clothes and on the floor. But despite this, pubs have their charm and they are a great part of British culture.

Diving deep, diving deep in the blue sea. The sense of freedom that surrounds your body and the lack of gravity that exist make you feel free. Calendar shows 21^st of June the first day of summer. The sky has dark purple color with clouds of rain ready to let the water find its way down to earth. I’m taking a deep breath and I dive into the sea. While I’m emerging myself to the surface I see that a white layer of bubbles had taken over the surface of the sea. Finally rain… the view is extraordinary, I’m trying to stay as long as I can under the sea and set my senses wide open so that I can enjoy the most these remarkable feeling. Despite the heavy rain, you could see nothing than calmness and serenity the absolute balance with the sounds of Mother Nature. In other words, tranquility…

Eδώ και εκατοντάδες χρόνια ανάμεσα στους ανθρώπους κυκλοφορούν ανθρωπόμορφα όντα που βρίσκονται στη Γη σε μυστική αποστολή. Για τις συναντήσεις έχουν εντολή να κυκλοφορούν πάντα βράδυ και ανά ζεύγη. Ο Ένας πράκτορας και ο Άλλος μυημένο, ανθρώπινο μέλος. Πρέπει να κρατούν το βλέμμα χαμηλά και να αποφεύγουν τις συνομιλίες με αγνώστους. Σκοπός της ομάδας είναι να συγκεντρώσει και να καταγράψει όλες τις σημαντικές πληροφορίες που αφορούν το ανθρώπινο είδος και την παρουσία του στον πλανήτη. Οι πληροφορίες καταχωρούνται σε ένα μικρό, μαύρο βιβλίο που έχει υπό την ευθύνη του ο Πρώτος και το οποίο ονομάζεται Ευαγγέλιο. Όταν τα μέλη της ομάδας φτάσουν στο σημείο συνάντησης στέκονται κυκλικά και αναγνωρίζουν το ένα το άλλο με το βλέμμα. Ακολούθως αρχίζει η αναφορά και η καταγραφή των νέων πληροφοριών. Ο Πρώτος, κάθε φορά που γεμίζει μια σελίδα του Ευαγγελίου, δίνει εντολή στα ζεύγη να διαλυθούν με σκοπό τη στρατολόγηση νέων ατόμων. Στη τελευταία συνάντηση καταχωρήθηκαν οι ακόλουθες νέες πληροφορίες : 1. Η βροχή ξεπλένει τα φύλλα του δέντρου από το φόβο και ποτίζει με ελπίδα τις ρίζες του. 2. Η αλμύρα της παιδικής θάλασσας αντιστέκεται ακόμα στην επιθυμία κατάκτησης του διαστήματος. 3. Κάθε φορά που φυσομανάει, σε κάποιο λιμάνι, μια βαρκούλα κτυπάει μετά μανίας το ξύλο της εκλιπαρώντας για βοήθεια. 4. Θα ‘ρθει μια μέρα που ο ήλιος θ’ ανατείλει και θα δύσει απ’ ανάγκη και όχι από υποχρέωση. 5. Σε κάποιο μακρινό και σκοτεινό δάσος ένα παραμύθι κλαίει, αναζητώντας το χαμένο happy ending του. 6. Θα εξακολουθήσω να κοιμάμαι σε στάση “έμβρυο”, όχι πια από φόβο αλλά από προσμονή… 7. …………………………………………………………………………………………(τέλος σελίδας)

Του Λάμπρου Λαμπριανού, για το project 240″ του Ηρακλή Λαμπαδαρίου.

Ο χρόνος υπάρχει μέσα στις ιστορίες που θέλω να πω; Είναι η μόνη απορία όταν ξυπνώ. Στη ζωή μεγαλώνω με απορίες, αφού σε αντίθεση με το μύθο περί λογικής και συναισθήματος, τα θεμέλια συντρίβονται. Και είναι πάνω στο ταξίδι, που προσπερνώ την συντριβή. Το ταξίδι με το ποδήλατο, σαν μέσο περιπλάνησης και αποπλάνησης του νου. Με τον νου, διασχίζω όλους τους χάρτες και τα σοκάκια, που αδιάφορα τα πόδια και οι ρόδες προσπερνούν. Δεν υπάρχει χρόνος. Μονάχα συντριβή. Μονάχα ρόδες και εξαγνισμός ανάγνωσης. Εξαγνισμός ανάγνωσης. Ιστορίες που έχω στο νου, μα δεν ξέρω αν θα γραφτούν, γιατί τις ξεχνώ στο τέλος του ταξιδιού, στο τέλος της μακάβριας συλλογιστικής βόλτας. Τίποτα δεν μένει στο τέλος του ταξιδιού. Μόνο η ελπίδα στο τέλος, σελίδες να γεμίσουν. Μόνο το στοιχειό του χρόνου, να επέτρεπε στη ζωή να ζήσω. Σελίδες θα γέμιζα, αν ζούσα, αν θα ζήσω και αν θα ζω, στον χρόνο που δεν επιτρέπει και ξεχνά. Ταξίδευα με πλοία παλιά. Δεν θυμόμουν ποτέ προορισμούς. Μόνο θάλασσες. Μόνο σελίδες. Ποδήλατα και θάλασσες.

Του Μελέτιου Δέσκου, για το project 240″ του Ηρακλή Λαμπαδαρίου.

«Χαίρομαι πολύ που μου κάνετε αυτή την ερώτηση», είπε με ένα μειδίαμα ικανοποίησης και μόνο που του τέθηκε η ερώτηση. Έκανε μια παύση να πιει νερό και συνέχισε κοιτώντας στο κενό. «Η αγάπη μου για τα βιβλία ξεκίνησε από πολύ νωρίς, πριν ακόμη αρχίσω να διαβάζω. Η μητέρα μου, όσο ήμουν νήπιο, μου διάβαζε όχι μόνο παραμύθια αλλά και μυθιστορήματα μεγάλων συγγραφέων, που δύσκολα μπορούσα τότε να κατανοήσω. Όντας γυμνασιόπαιδο έπλαθα δικές μου ιστορίες που ήθελα να μεταφέρω στο χαρτί με σκοπό να…» «Αγάπη μου στον σκύλο μιλάς;» η διακοπή του λόγου του, τάραξε τόσο τον ίδιο όσο και τον σκύλο, που του άρεσε να νανουρίζεται από τη φωνή του αφεντικού του όταν έκανε μονολόγους για πιθανές συνεντεύξεις. «Σου έχω πει να μην με διακόπτεις όταν κάνω πρόβες. Όταν έρχομαι στο γραφείο μου θέλω απόλυτη ησυχία» είπε μέσα από τα δόντια του. Η Ρωξάνη τον κοίταξε με έντονο βλέμμα που σχεδόν τον αφόπλισε. «Σου έφερα να φας Μάρκο. Οι λόγοι δεν γεννιούνται με άδειο στομάχι» του είπε και του χαμογέλασε. Το χαμόγελό της ήταν πάντα το όπλο της στις δύσκολες καταστάσεις. «Με συγχωρείς που ήμουν απότομος. Είμαι αγχωμένος» είπε μετανιωμένος. Άλλωστε πώς θα μπορούσε να της θυμώσει; Το νέο του βιβλίο, βασίζονταν στη γνωριμία του με αυτήν την γυναίκα, στην αφετηρία του ταξιδιού της κοινής τους ζωής που μετράει ήδη 10 χρόνια. Ένα ταξίδι με φουρτούνες αλλά σε κρυστάλλινα νερά… «είσαι η θάλασσά μου» της είπε και την αγκάλιασε.

Της Αγγελικής Κνημίδου, για το project 240″ του Ηρακλή Λαμπαδαρίου.

Markets are one of my favorite places to go in order to get a sense of the local culture and people. Walking into the Nizwa market I immediately felt as if I was witnessing life in Oman like a local. I didn’t have any goats to sell and I wasn’t planning on buying one, but that didn’t mean I couldn’t get into the middle of the action.

It’s early in the morning and we arrive at the south side of the souq in Nizwa, one of the oldest and idyllic souks in Oman, and we head directly to the Friday Goat Market, where locals come to trade livestock, particularly goats, cows, and sheeps sold by auction. The market is quite frenetic as the sellers can’t always control their animals, and some try to break away dragging their owners behind them.

It’s a crazy scene with hollering Omanis and out-​of-​control animals and even quiet Omanis either just sitting and observing, or participating full force in the auction. The goats were stood tied to trees bleating loudly, while cows ate grass. In addition, there are the requisite number of tourists trying to find good vantage points to take videos and pictures of this event.

The cattle market is a round space, allowing sellers to lead their animals for sale in a slow circular walk, where buyers sit in the middle and along the edges, shouting out a price as they feel moved to do so. If a deal is reached, the transfer is made immediately – the animal is either led away via a rope, or in the case of a pair small goat kids, scooped up one other each arm.

The goat and cattle market is so atmospheric and authentic that you’ll think you were transported back in time. Turbaned men, woman with face masks, goats pulled around a large circle with men screaming bids. Crowds gathered around cows inspecting teeth, udders, rumps. We left empty handed, but richer from the experience. Nizwa’s Friday Goat Market is one of the most unique markets I’ve been in the world.

Donna Abbandonata, μια παρατημένη γυναίκα, ξεχασμένη, ματαιωμένη, προδομένη, μια γυναίκα που ήθελε, ήθελε πολύ, ήθελε. Δεν της επέτρεψαν, δεν μπόρεσε, δεν τα κατάφερε, είδε την ομορφιά, ζαλίστηκε, ταράχτηκε. Σήκωσε χέρι και επιθυμία. Την τσακίσανε.Την κουρέψανε. Η παράσταση Donna Abbandonata ή πολύ με στεναχωρήσατε κύριε Γιώργο μου, συμπαραγωγή του Φεστιβάλ Φιλίππων και του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Καβάλας, θα παιχτεί στις 22 – 23 και 24 Αυγούστου στο θέατρο Αντιγόνη Βαλάκου στην Καβάλα.

Η παράσταση Donna Abbandonata ή πολύ με στεναχωρήσατε κύριε Γιώργο μου, συμπαραγωγή του Φεστιβάλ Φιλίππων και του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Καβάλας, θα παιχτεί στις 22 – 23 και 24 Αυγούστου στο θέατρο Αντιγόνη Βαλάκου στην Καβάλα.

The exhibition “Moments of Venice” is a result of photos taken due to a photographic work shop in Venice. The organization and realization of the project based in an idea of Dimitris Despinoudis. Dimitris merge a group of people, with differed age, mentality and experience in photography.

Participants : Dimitris Despoinoudis, Yannis Triantafillidis, Dimitris Doukas, Grigoris Pantazis, Thalia Katsiveli, Zoe Toulatzi, Maria Kalogiorgi, Costas Gkiavis, Andreas Marinos, Athena Apostolaki, Hyde Serafimidou, Lefteris Tsinaris, Lida Alexaki.

When & Where

Italian Institute of Thessaloniki

Opening Day ¹¹⁄₄ at 19 :30.

Duration : 11÷4−30÷4.

From 14 to 24 April 10.00−15.00 / 10.00−21.00 from 28 – 30 April

Al. Fleming 1 2310.886000.